Muzyka poważna
"Muzyka poważna" - wiele osób wzdraga się słysząc te słowa. Wydaje im się, że to hermetyczny świat, niedostępny dla "zwykłych śmiertelników". Dość nieszczęśliwie wybrana nazwa już odstrasza, do tego jeszcze większości ludzi kojarzy się ona z banalnymi utworami pisanymi dla znudzonych dworów królewskich i książęcych, czy też monumentalnymi operami. Tymczasem świat tej muzyki jest o wiele bogatszy i każdy znajdzie tam coś dla siebie. Muzyka ta to nie tylko barok i klasycy wiedeńscy - Mozart, Haydn. To także trzeci klasyk - Beethoven, muzyka romantyczna i XX-wieczna, Ravel, Gershwin, Mussorgski, Orff, Dvorak. To utwory, które energią setki razy przewyższają utwory Pink Floyd, Metalliki, bo czym jest kilka gitar i perkusja w zestawieniu z ponad setką instrumentów orkiestry symfonicznej? Jest jeszcze muzyka na zespoły kameralne - ile się da wydobyć z kwartetu smyczkowego wie każdy, kto słuchał "Lata" Vivaldiego. A przecież nie zawsze musi być energia, nie zawsze hałas i huk. A liryzm? Dlaczego wszyscy się go boimy, nie tylko w muzyce, ale i w całym życiu? Rezygnując z niego tracimy bardzo wiele, dlatego nie bójmy się go, nie bójmy powolnego tempa i pięknych, delikatnych melodii. Otwórzmy się na świat muzyki "poważnej"! Myślę, że słusznie będzie też powtórzyć to, co powiedział nam kiedyś mój nauczyciel muzyki w liceum - pan Jacek Wojniak, a mianowicie, że wszystko to, co mamy dzisiaj w muzyce popularnej to relikty przeszłości, a to, co prawdziwie nowe, dzieje się właśnie w świecie współczesnej muzyki poważnej.
(ted)
